Mijn naam is Jolanda Rus, geboren in 1972 en woont sinds 1992 samen met manlief.

Als creatief en sensitief gevoelsmens heb ik vele mooie, nare tot traumatische ervaringen op gedaan.
Als kind had ik al ervaren dat ik anders was dan mijn leeftijdsgenootjes.
Als tiener werd ik mede door een verhuizing naar een dorp meer gepest waardoor ik niet het gevoel kreeg geaccepteerd, gewaardeerd en gezien te worden. Hierdoor ben ik mijn uiterste best gedaan om geaccepteerd, gewaardeerd maar ook gezien te worden. Helaas werkte uiteindelijk de wijze waarop ik het deed averechts met als gevolg dat ik in mijn examenjaar van de MAVO de zin des levens kwijtraakte en in 2002 een burn-out kreeg door pesterijen op mijn werk. Heb destijds hulp gezocht bij het GGZ en heb hier de diagnose ADHD met hyperactiviteit en Bordeline gekregen. Zelf zie ik deze diagnose niet als diagnose maar als een sleutel die deuren kan open in de hulpverlening.

Sindsdien heb ik diverse therapieën gevolgd en heb nadat het GGZ mijn geen passende hulp meer kon geven ben ik in het PGB traject terecht gekomen waar ik passende hulp kan inkopen. Met deze hulp ben ik begonnen met een intensieve traject van zelfonderzoeken om de diverse vraagstukken die ik had te gaan onderzoeken.
In 2005 ging mijn laatste droomwens die ik nog had in vulling toen ik zwanger raakte van ons enig kind René*.

Samen met manlief hebben we toentertijd besloten dat mede door mijn rugzak het verstandiger leek om het bij 1 kind te houden om zo een gelukkig mogelijk gezinnetje te stichten dan met meerdere kinderen en met een grote kans dat ik het mentaal het niet zou trekken met alle gevolgen van dien dat we misschien een ongelukkig verscheurt gezin zouden worden.

De geboorte van René* was voor ons dé kers op de taart.

Maar vooral voor mij persoonlijk is René* in de loop der jaren steeds meer voor mijn gaan betekenen.
Door hem voelde ik mij gezien, gehoord, geaccepteerd en gewaardeerd.
Uiteindelijk werd hij ook voor mij een leermeester, mijn motivator, mijn activator, mijn stimulator, mijn rem en gaf hij vooral mijn zin des levens terug die ik eind van mijn tienerjaren kwijtraakte…….

Mijn man en ik genoten heel bewust enorm van ons gezinsleventje.
Het geluk was ons gegund zo voelde het..

Tot en met 11 september 2014 17.10 uur. 

René* zat nog zo heerlijk in zijn spel van de WIJ wat hij graag af wilde maken voordat hij naar Tennisles moest. Uiteindelijke met de normale gemopper zoals bij vele kinderen, heeft René* toch zijn tennisspullen gepakt en heeft nog gegrapt met zijn vader over zijn drinken, stapte René* op zijn net nieuwe fiets waar hij zo enorm trots op was, naar de straat. Net toen hij de straat wilde gaan oversteken werd hij geschept door een auto. Nadat we er bijna direct er bij waren is René* uiteindelijk met een traumahelikopter naar het UMCG in Groningen gebracht.
 16 uur na het ongeluk, werd René* door de artsen hersendood verklaard omdat hij zoveel schade had gekregen door de extreme overdruk in zijn hoofd. En hebben wij als ouders de moeilijkste beslissing moeten nemen om te stoppen met de behandeling.

René* overlijd vrijdag 12 september 2014 om 12.30 uur op de buik en in mijn armen en in bijzijn van zijn vader.

Direct na het overlijden van René* heb ik ervoor gekozen om zonder welke vorm van medicatie dan ook deze rouwproces te doorstaan en ben dus ook radicaal gestopt met de anti-depresiva’s  te slikken. En ben het zo goed als kan het intuïtief gaan rouwen.

Gelukkig had ik ten tijde van het overlijden van René* mijn een mental coach en gelukkigerwijs had zij ook een rouwbegeleiding opleiding gedaan.

Omdat we niet als onzichtbare ouders zonder levende kinderen door het leven wilde en ik nog een kleine kans had om nog op een natuurlijke wijze zwanger te geraken. Hebben we geprobeerd om opnieuw zwanger te geraken. Wat begin 2016 ons gegund leek te zijn. Ja U leest het goed ‘leek gegund te zijn” want helaas na 16 weken zwangerschap kregen we bericht dat ons 2e kindje plotseling is overleden. In dat zelfde jaar overleed mijn vader ook nog eens na een kort ziekbed aan slokdarmkanker. Helaas is het ons niet meer gelukt om zwanger te worden en hebben bij het ingaan van 2018 besloten om niet meer onder begeleiding en gericht zwanger te worden. Gezien ik op dat moment 46 jaar was vonden we het niet meer verantwoordelijk om nog kinderen te krijgen. En gaan sindsdien voor altijd als onzichtbare ouders zonder levende kinderen door het leven.

Helaas raakte ik door dit alles volledig afgekeurd en kreeg naast mijn bestaande GGZ diagnose, de diagnose PTSS met gecompliceerde rouw erbij.

Al vanaf het begin na het overlijden had ik het gevoel dat ik niet goed begrepen werd hoe ik met mijn verlies en verdriet om René*  omga in combinatie met mijn rugzak. Op advies van mijn toenmalige mental coach ben ik begonnen met het schrijven van een dagboek en kort daarna ook een digi-dagboek op Facebook zodat de mensen uit mijn omgeving een inkijkje konden krijgen over mijn pijn en verdriet om het verlies van René*. Zodat ik niet steeds hetzelfde verhaal hoefde te vertellen.

Uiteindelijk is mijn wens om mijn dagboek in boekvorm uit te gaan geven.

Als creatief persoon zijn we ook gaan proberen om mijn creativiteit te gebruiken in mijn rouwproces.
En zijn we begonnen met een vorm van bezigheidstherapie. Ik ben begonnen met eerst het maken van kleine dingen. Maar vond het jammer als ik dingen maakte die dan in de kast verdwenen. Dus ben ik begonnen met het maken van wikkeldoekjes voor het ziekenhuis. 
Ook ben ik destijds begonnen met maken van grafkaarsen van de restanten grafkaarsen-vet voor het grotje op René* zijn graf.
En door een lotgenoot die ook van restanten kaarsvet nieuwe kaarsen maakte raakte ik door haar geïnspireerd om de grafkaarsen te gaan kleuren.
Naast het maken van gekleurde grafkaarsen maken ik ook nog andere dingen.

Met het delen van mijn ervaringen na het verlies van René* en het schenken van de dingen die ik maak tijdens mijn bezigheidstherapie, wilde ik graag mensen die te maken hebben met het verlies van een kind steun, troost, her- en erkenning geven op de manier zoals René* dat ook aan mij (en aan anderen) gaf en nog steeds geeft.

Mede daarom heb ik in 2019 ter ere van René* , precies 5 jaar zijn overlijden, stichting ‘René* geeft’ opgericht.

Met als doel om mensen die te maken hebben steun, troost, her- en erkenning te geven door het delen van mijn ervaringen en het schenken van de door mij gemaakte artikelen in de vorm van een steun/troostpakketje.

In 2020 merkte ik dat ik voor mijn gevoel wel klaar was met het rauwe rouwen en daardoor er meer ruimte kwam voor mijn oude rugzak om daar aan verder te werken
.
In dat zelfde jaar is mijn bezigheidstherapie over gegaan in een aangepaste vorm van dagbesteding. 
Zodat ik nu ook aan mijn sociale vaardigheden met de nieuwe beperkingen kan gaan werken.

Een nieuwe stap verder in mijn mentale revalidatie na alles wat ik in mijn leven heb mee gemaakt……