Jammer genoeg weet ik zelf nu wat het is om een kind te verliezen.
In september 2014 is ons enig kind René* op 8 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van een verkeersongeval.

In de jaren na het overlijden van René* heb ik jammer genoeg moeten maar ook mogen ervaren dat mijn omgeving het best moeilijk vond en nog steeds vind om om te gaan met iemand die een dierbare heeft verloren. En in mijn geval een kind.
Zelf was ik al van begin af aan bewust dat de omgeving ook niet kan weten hoe om te gaan met iemand in diepe rouw is.
Want hoe kun je iemand “helpen” als het je niet echt geleerd wordt hoe je iemand kunt helpen die in diepe rouw is.

Ook al probeerde ik mijn omgeving te vertellen dat het niet erg is om te vragen “hoe het met mij gaat” en
dat ze gerust met mij kunnen en mogen praten over René*.
Bleef vele mensen het toch moeilijk vinden en bleef die drempel hoog om in contact te komen en of te blijven.

Ik merkte zelf dat dit voor mij erg moeilijk was dat mensen hiermee moeite hadden en kwam het mijn rouwproces niet ten goede.

Op advies van mijn toenmalige mental coach ben ik begonnen met het opschrijven van mijn ervaringen.
Eerst in een dagboek en later ook digitaal op social media. 
Met het online en openbaar delen van mijn ervaringen als zoals ik het zelf beschrijf als ‘onzichtbare ouder zonder levende kinderen’ hoopte ik dat mijn omgeving een stukje inzicht te kunnen geven wat het is om je enig kind plotseling te verliezen die ook nog (voor mij persoonlijk) meer betekend dan een kind alleen.

Mijn wens is dan om ook in de toekomst mijn verhaal in boekvorm te kunnen gaan uitgeven.

Het schrijven alleen was niet het enige wat hielp tijdens mijn rauwe rouwperiode.
Ook het creatief bezig zijn heeft mij als creatieveling enorm geholpen.
Wat eerst begon met het doorgaan met quilten wat later iets teveel van het goede ben ik begonnen met simpel kleine dingen.
Zelf vond ik het erg jammer dat deze “kleine projectjes” jaren in de kast zouden belanden en heb ze weggeven aan ouders met een stil geboren kindje. Langzaamaan lukte het mij ook wat andere dingen te maken.
In deze periode is het maken van gekleurde grafkaarsen ook ontstaan.
Nadat ik zelf opzoek was naar een passende graflicht voor in René* zijn ‘grotje’ .
Eerst van restanten grafkaarsenvet en later ook het kleuren van het grafkaarsenvet.

Helaas raakte ik volledig afgekeurd en probeer nu met aangepaste dagbesteding de dagen nuttig te vullen.

Tijdens deze dagbesteding maak ik nu oa gekleurde grafkaarsen maar ook steun/troostpakketjes.

Met het maken en versturen van deze steun/troostpakketjes die ik het liefste uit de naam van familieleden, vrienden, kennissen, bekenden, collega’s, etc etc naar ouder(s) van een overleden kind verstuur. 
hoop ik die drempel te verlagen om in contact te komen en/of te behouden met elkaar.
Waardoor ik ook hoop dat het blijven benoemen van de naam van het overleden kind.
Zodat ook naar jaren zonder die drempel over het overleden kind gepraat kan blijven worden.

En hoop hiermee dat de nog steeds heersende taboe doorbroken kan worden…

Want het blijven benoemen van de naam van het overleden kind is het mooiste wat je deze ouder(s) kunt geven
na het verlies van hun kind.

Klik hier als U meer wilt weten over de steun/troostpakketjes.

Wilt U na het lezen van mijn doel met stichting ‘René* geeft’ de stichting financieel steunen klik dan op het button ‘donatie’.

Wilt U de stichting op een andere manier steunen kan dat. Klik hier om een mailtje te sturen.