Lieve René*,
Ook vandaag heeft mama een moeilijke opstart gehad.
Maar het is mama toch gelukt een warme douche te nemen en mijn lange haren droog te föhnen.
Nu lekker op de bank deze brief aan jou schrijven.
Het voelt aan als een ouderwetse zondag maar tegelijkertijd ook weer niet.
Een “luie” zondag lekker doen waar je zin in hebt.
Zo’n zondag is het.
Maar toch voelt het niet echt goed want mama mist jou aanwezigheid.
Het geroezemoes van jou vaak met jou beste kamerraadje Raemen is er niet.
Of juist die stilte wat zo heerlijk was omdat juist jij bij jou kamerraadje aan het spelen bent.
En wetende dat je straks thuiskomt.
Dat is wat mama toch best wel weer even mist.
Dat zijn dan van die momenten dat mama dan even weer heel erg terug verlangt naar die “goede oude tijden”.
Maar het voelen als “vanouds” is wat mama best wel een beetje van slag maakt.
Het is eigenlijk best wel iets heel normaals/natuurlijks maar toch dat men op den duur de draad weet op te pakken.
Het idee dat mama heel langzaam de oude draad weer weet op te pakken en te voelen is toch best angstig.
Zeker omdat mama dan het gevoel heeft jou nog verder los te laten wat mama eigenlijk niet wilt.
Omdat je dan nog verder op de achtergrond geraakt.
Het is niet dat mama je vergeet, nee dat zeker niet.
Maar het is meer het oude leventje dat wij voor jou moesten, mogen en kunnen zorgen geraakt steeds meer uit het “systeem”.
Het niet meer voor jou eten te koken, je wasgoed wassen, je schooltas klaarzetten, etc etc etc dat geraakt steeds meer uit ons systeem. Het verwaterd.
Zo ook nu in deze decembermaand komt dat nog eens sterker naar boven.
Het niet meer samen met jou 2 kerstbomen uitzoeken, het samen de kerstbomen versieren, maar ook het vieren van de feestdagen.
De in het donker autoritjes maken zodat jij kon genieten van al die mooie lichtjes in de verte van al die verlichting van de industrie of de huizen die versierd werden met kerstverlichting.
Ohw wat kon jij daar van genieten.
Vaak vroeg je als papa of mama nog een boodschapje moesten doen zodat jij weer naar al die lichtjes kon kijken en genieten.
En zodoende genoten mama en papa weer van jou.
Dat zijn van die momenten die dan weer in deze langere donkere dagen erg mist.
En toch kan mama gelukkig genieten van die herinneringen.
De emoties/gevoelens die bij deze herinneringen naar boven komen geven zo’n fijn gevoel.
Dat het de pijn om het gemis een beetje doet verzachten.
De ene keer verzacht het de pijn meer dan een andere keer.
Maar toch.
Het zien van al die mooie foto’s op sociaal media en de daarbij horende verhalen, het zien van al die gezelligheid en vrolijkheid bij kerstmarkten, winterfairs etc maakt het er niet gemakkelijker op.
Het er mee geconfronteerd worden dat je wij dit niet meer als gezinnetje samen meer kunnen vieren is toch wel heel confronterend.
Maar ook dit jaar merkt mama daar een kleine verandering in gebeurd.
En ook dat vind mama heel naar en heel verwarrend.
Heel maar dan ook heel diep begint er een fijn gevoel van het genieten en mooi vinden van de sferen die deze periode met zich mee kan brengen voorbij te komen.
En dan gaat er ook bijna tegelijkertijd een soort “stemmetje” door mama der hoofd te gaan van;
“hoe kun je dat nou toelaten? Je verdrijft René* hier nog verder mee op de achtergrond!”
Dat is zo goed als mama het verwoorden kan het gevoel wat erbij komt .
Tja hoe ga je hiermee om? Is wat mama dan zich weleens afvraagt.
Uiteindelijk laat mama haar gevoel haar gang gaan. En vaak komt het dan wel goed.
Ook al is het gevoel verdriet en pijn laat mama het zo goed als kan gewoon toe.
Want juist door het toe te laten heeft mama steeds meer ervaren dat je later meer profijt van kunt hebben als je dit gevoel weer eens eervaart.
Maar weet dit is geen gemakkelijk proces. Toelaten van je gevoel.
Ook voor dit proces geldt: “Oefening baat kunst”.
En dat heeft zo zijn tijd en ruimte nodig.
Nou dat is het even voor deze keer.
Mama sluit met een paar mooie herinneringen (foto’s) van jou uit de december periodes die wij met jou hebben mogen mee maken.
Dag Ventje tot een volgende keer……
Heel veel liefs van mama.
Het gemis zal altijd op de meest onverwachte momenten extra hard toe slaan. Zelfs als je voorzichtig een beetje probeert te genieten van kleine dingen. Maar je mag verdriet hebben, en tegelijkertijd ook genieten. Dit klinkt misschien raar, maar n vrolijk ventje als Rene zal hier toch ook blij van zijn geworden.
Het is fijn dat je een dagboek bij houdt en dat dit je ook troost biedt. Maar vergeet j ezelf niet
@Rita
het schrijven van mijn dagboek geeft niet alleen troost maar hoop ook andere lotgenoten stukje her- & erkenning te kunnen geven in hun rouwproces.
Begrijp mij absoluut niet verkeerd want je bedoelt het goed met de woorden “maar n vrolijk ventje als René zal hier toch ook blij van geworden zijn”.
Maar dit is nu één van die goedbedoelde woorden die bij vele rouwende ouders (in ieder geval bij mij) een gevoel geven van “maar hij/zij is er niet dus hoe kan hij/zij daar blij van worden?”
Ik weet dat je het goed bedoelde.
Jolanda, als je ‘zal’ vervangt door ‘zou’ dan klopt de zin waar jij het over hebt.
@Bep
Ik heb de zin letterlijk overgenomen van Rita.