Lieve René*,
Vandaag is het weer de dag dat eer met lampionnetjes mag gelopen worden.
Want het is vandaag Sint Maarten.
Iest wat jij best wel leuk vond.
We hadden er al een kleine traditie van gemaakt door eerst naar de buurthuis te gaan en daar na het zingen van en liedje patat en een frikandel te gaan eten voordat je de ronde ging lopen richting huis.
Helaas was 2013 voor jou de laatste keer.
Omdat het vandaag zondag is hebben ze hier bij ons in Valthermond gisteren al gelopen met de lampionnetjes.
Best wel weer even slikken want het ermee geconfronteerd te worden dat jij er niet meer bent en dit ook niet meer mag en kan doen is best pittig.
Maar ook is het wel weer leuk en fijn om toch er voor de andere kinderen die bij ons aan de deur komen te zingen en hun zelfgemaakte lampionnetjes te laten zien.
De emoties verdriet, blijschap, boosheid maar de bijbehorende emoties van de herinneringen die bij Sint Maarten zijn maken het allemaal zo dubbel.
De mensen die ons redelijk tot goed kennen weten dat et voor papa & mama vanaf september tot februari zware tijden zijn. Met name voor mama is het zwaar.
De aanloop naar de feestelijke dagen Sint Maarten, intocht Sinterklaas, Sinterklaas, de 2 Kerstdagen en de dagen van oud & nieuw en als hekkensluiter jou verjaardag is er zwaar.
Omdat dit toch veel al familie-aangelegenheden zijn waren deze voor mama juist extra belangrijk dat wij als gezinnetje het zo gezellig en mooi mogelijk te maken.
En nu jij niet meer leeft heeft mama het best wel erg veel moeite mee met al die confrontaties van deze feestelijke dagen. Als die reclame in de kranten, tijdschriften, op tv en folders is al pittig. En dan hoor, zie en lees je hoe velen het allemaal aan het voorbereiden en vieren. Nee geen gemakkelijke periode voor mama en papa.
Nog steeds lukt het mama niet om die dingen op te pakken die mama deed voor deze feestdagen. Het niet meer met jou deze dagen te mogen voorbereiden en vieren vind mama nog steeds heel zwaar. Het lukt mama nog steeds niet om dat fijne gevoel wat mama krijgt bij de voorbereidingen en het vieren toe te laten. Het toelaten van deze fijne gevoelens voelt voor mama als het loslaten van jou. Iets wat mama het allerliefste niet wil, jou ‘loslaten’. Maar wel iets is wat uiteindelijk van nature wel gebeurt. Steeds meer wordt het voor mama duidelijker om naar de buitenwereld te verwoorden wat mama vanaf de eerste dag als wist wat haar te doen stond met het verongelukken van jou. Het een nieuwe wijze/manier vinden om hoe & wat jij met mama heb gedaan en nog steeds doet te vinden om de resterende tijd dat mama (en papa) nog te leven heeft het zo aangenaam mogelijk te maken.
Het zoeken naar en uitvoeren van deze wijze/manier is geheel niet gemakkelijk wanneer je erachter komt dat je omgeving hier eigenlijk niet weet er mee om te gaan om dat het waarschijnlijk hen confronteerd. Maar ook niet kunnen of willen begrijpen dat deze wijze/manier het voor mama het een goed en fijn gevoel geeft en daardoor energie en kracht om weer verder te gaan zolang mama leeft.
Nou Ventje dit was het even voor vandaag.
Tot een volgende keer maar weer.
Liefs mama.
Weet je wat het is, iedereen die jullie kennen gunnen jullie ook weer wat vreugde in jullie leven. Het doet mensen die jullie kennen en ook Renee hebben mogen kennen pijn jullie zo te zien worstelen. Wij hebben soms goedbedoelde raad, wat misschien harteloos overkomt. Ik kan je alleen zeggen, ik wil niet met je ruilen. Ik zou verscheurt worden. Daarom vind ik je moedig en gun ik je nieuw geluk
Rita,
Dank je wel voor je reactie.
Dank je dat je ons nieuw geluk toewenst.
Ik wil graag antwoord geven op je reactie over de goedbedoelde raden/adviezen van de omgeving.
Ook wij begrijpen heel goed dat het voor onze omgeving het moeilijk en pijnlijk kan zijn om ons zo te zien worstelen met het verlies.
Maar ik had van mijn nabije omgeving meer zoals ik het noem “actieve” steun en troost verwacht (een bezoekje, meehelpen met boodschappen doen meenemen te ……).
Maar snap ook heel goed dat ik (wij) ook daar een rol in zullen hebben gehad waardoor de omgeving dat weinig hebben gedaan.
En daarom schrijf ik ook deze digi-dagboek. Zodat men kan lezen wat het verlies van een kind met je kan doen en dat “actieve” steun en troost heel belangrijk kan zijn. Ook al is het voor de omgeving het zo moelijk en pijnlijk. Het is voor de ouders die te maken hebben met het verlies van een kind alleen nog pijnlijker als je ze alleen maar steunt en troost Door te zeggen “als je hulp nodig hebt, bel” want als je in diepe rouw zit heb je daar niet altijd de kracht, moed voor…
Vandaar dat ik door mijn ervaringen te delen dat andere ouders die te maken hebben/krijgen deze ervaringen niet te hoeven mee te maken.
Want een kind verliezen is al erg genoeg en als je dan ook nog weinig “actieve” krijgt van je omgeving dan is het erg zwaar en eenzaam.
Jolanda Rus