zaterdag 17 november 2018

Lieve René*,

Het dagelijks geconfronteerd worden met de komende feestdagen zoals Sinterklaas en Kerstdagen is best wel heftig.
het geconfronteerd worden met het feit dat papa en mama deze dagen nooit meer met jou kunnen vieren is heftig. Net zoals bij vele ouders die een kind hebben verloren.
Maar het helemaal nooit meer met je eigen kinderen deze feestdagen vieren is ook heftig. Het zien dat vele lotgenoten het nog wel kunnen en mogen vieren met andere eigen kinderen vind mam nog best pittig. Het geeft mama nog geregeld “jaloerse” gevoelens van dat zij dat wel mogen en kunnen en ik niet. Het hebben van deze gevoelens is ook niet echt fijn zeker wanneer er mensen in je omgeving zijn die dan zeggen:”doe niet zo kinderachtig.” Wanneer mensen dit zeggen dan wordt mama van binnen zo kwaad dat mama er maar bij wegloopt. Ze zouden eens in mijn schoenen mogen staan dan pas snappen ze misschien waarom deze “jaloerse” gevoelens  voorbij komen.

Mama zou gerust met anderen Sinterklaas en Kerst kunnen gaan vieren maar maar dat zal nooit het vieren met je gezinnetje kunnen evenaren.

Tot op de dag van vandaag heeft mama nog steeds het lege gevoel van dingen doen. En dat maakt niet uit met wat. Of het nou om de was draaien gaat, boodschappen doen of in de tuin werken. Het geeft mama geen gevoel van nuttig en zinvol bezig zijn. Toen jij nog leefde René* was het al moeilijk voor mama maar mama wist zich dan weer te motiveren door het voor ogen te houden dat jij een mooie fijne jeugd moet hebben en dat ons hoofddoel een fijn en gelukkig gezinnetje te kunnen en mogen zijn.

Maar nu we geen gezinnetje meer zijn en het totaal plaatje van een gezinnetje nu verdwenen is is zo ook de invullen voor alles wat mama nu doet ook verdwenen. Bij alles wat mama nu doet voelt zo leeg.
Maar mama doet haar best om de dingen wel te doen maar het kost mama ontzettend veel moeite.

En nu die extra confrontatie is met betrekking tot de feestdagen lijkt het er ook op dat mama zelfs steeds meer der gevoel afscherm en beschermd met het gevolg dat het voor mama voelt als of jij steeds verder meer op de achtergrond raakt.

Dit is iets waar mama al zo lang voor bang was dat het ging gebeuren. Vergeten zal mama je nooit want in elke cel zitten zoveel herinneringen opgeslagen van jou. Maar het niet meer daadwerkelijk voelen, ruiken en horen van jou aanwezigheid dat lijkt erop steeds vager te gaan worden. Velen hoor ik zeggen ik ruik nog steeds jou, ik hoor je praten, ik zie je …………vul maar in. Nou dat heeft mama dus absoluut niet. Dat heeft mama alleen nog maar wanneer mama over jou herinneringen praat. Dan gaat er iets in mama stromen waardoor mama weer helemaal tot leven komt. Mama vind het daarom ook zo fijn om herinneringen met mensen te kunnen blijven delen. Het geeft mama zoveel  energie en kracht dat mama eventjes weer verder kan met “leven”.

Maarja met wie kan mama nog over jou praten. Nauwelijks tot niemand meer gezien mama nauwelijks tot geen mensen om haar heen heeft die mama het echte idee geeft dat ze om mama geeft.
Mama vind dit heel moeilijk te beschrijven wat mama bedoelt met geen mensen om haar heen heeft die mama het idee geeft dat ze daadwerkelijk om mama geven als vriendin of goede kennis. En mama wil juist niet het idee geven dat het aan de mensen uit de omgeving ligt dat mama geen vrienden en/of kennissen heeft.
Nee zoiets komt van beide kanten. Mama weet ook dat mama niet de gemakkelijkste persoonlijkheid heeft. Zeker nu niet. Nu mama juist in een voor mama zelf al een verwarrende situatie. Nee mama heeft toen jij nog leefde zich behoorlijk beter voor gedaan dan mama daadwerkelijk was en nog steeds is.
Nee het in die oude nogal hardnekkige overlevingsmechisme te leven komt mama nogal  over als een stoere sterke vrouw die er alles aan probeert te doen om maar leuk, lief en aardig gevonden te worden zodat mama het gevoel kreeg ergens erbij te horen. Waardoor mama als een ADHD’r die ook nog eens hyperactief overkomt wat mensen juist afschrikt.
iets waar mama de afgelopen jaren naast het rouwproces om jou verlies hard aan werkt.
langzaam maar zeker vallen er steeds meer puzzelstukjes op hun plek. Waardoor het nu steeds meer ruimte gaat krijgen om aan deze nieuwe inzichten te wennen en er mee om te leren gaan. Maar dan komt de grootste vraag bij mama voor wie moet ik het nog doen want het voelt absoluut niet zo bij mama dat mama het voor der zelf moet gaan doen. Want dromen en wensen zijn er niet meer.  Mijn allergrootste en allerlaatste droom was samen met ons 3tjes een zo goed als kan een gelukkig gezinnetje zijn. En alles wat daar in voort kwam was mama al tevreden mee. Nee het straks op mijn sterfbed liggen en kunnen zeggen dat ik met zeer tevredenheid kan zeggen dat ik mijn uiterbest heb gedaan om een gelukkig gezinnetje te hebben en een zoon hebben die zelf ook weer een …. Heeft waar ie blij mee is…….nee dat zal ik nooit meer kunnen doen…die doom is van mama afgenomen zoals met vele dromen in mama haar leven…

Nee mama zal het moeten doen met de mooie en slechte herinneringen die ik met jou heb.

Het enige waar mama toch erg blij mee kan zijn zijn de bijne 10 jaar die jij in mama haar leven bent geweest. Want dat kan men niet meer van mama afpakken… ook niet door er niet over te delen….

Dus bij deze brief een paar mooie foto’s rond de tijd van Sinterklaas…….

Liefs van een zeer verdrietige maar ohw zo trotse mama van jou mijn Ventje.