Lieve René*,
6 jaar geleden is het gedeelde berichtje.
Jeetje wat vliegt de tijd…..
Tis nu dan ruim 4 jaar geleden dat je verongelukte.
Maar jeetje wat heb jij een leegte achter gelaten…
Een leegte die niet alleen leeg is maar ook stil.
Het rondrennen, huppelen, wandelen van jou en je kamerraadje Raemen of andere vriendjes is er niet meer.
Maar het is niet alleen de aanwezigheid die we nu moeten missen maar ook de knuffels, de gesprekken, de “ruzies”, de uitstapjes, je naar school/sport/afspraakjes brengen en nog zoveel meer is er niet meer bij….
“Nooit” (want ja eigenlijk zeg je niet “nooit”) meer al dit soort dingen die je voor je kind doet mogen papa en mama het meer doen….
Bij vele ouders die een kind hebben verloren zijn vaak nog wel een broer of zus of krijgen nog broertje of zusje.
Dat laatste is helaas niet meer bij papa en mama.
Het krijgen van een broertje of zusje is voor papa en mama er niet meer bij….
Dus het mogen, kunnen en moeten zorgen voor een kind is einde verhaal voor papa en mama.
Hoe graag wij dat ook zouden willen….
Voor ons is het einde oefening met het ouderschap..
Nu zijn papa en mama 4 jaar verder na jou overlijden en nog kunnen papa en mama er niet aan wennen wat ons 3tjes is overkomen.
Zal het ooit wennen? Dat denkt mama van niet…want hoe kun je aan iets wennen wat je grootste droomwens is en na een compromis uit is gekomen en ruim 9jaar van heb mogen genieten en dan zonder aankondiging plotsklaps afscheid van heb moet nemen?
En dan komt voor mama dan nog eens bij dat door jou komst bepaalde verlangens die mama (nog steeds) heeft (ook weer met compromis) werden vervuld. Iets wat een kind eigenlijk niet hoort te doen….
Nee het verliezen van een kind die meer betekend dan een kind alleen is het heftigste wat mama tot nu toe ooit heeft meegemaakt…
En nu probeert mama samen met papa er mee om te leren gaan gaan met deze levenservaring…
Hoe?
Door continu vallen en opstaan…..
Maar hoe sta je weer op als je bent gevallen?
Een van de dingen die mama helpt is het zien van de foto’s van jou….
Deze foto’s triggeren weer de herinneringen van dat moment en het gevoel wat er daarbij vrijkomt.
Vandaag komt die trotse gevoel van mama zijn naar boven.
Het zien hoe je speelt en geniet tijdens het spelen komen als gevoel van trotsheid naar boven.., het genieten wat mama toen deed komt naar boven….en deze gevoelens gaven toen kracht om verder te gaan en zo nu ook.
Ook al is het jammer genoeg van korte duur maar het gevoel van pijn en verdriet is dan even weg….
Zo zie je maar weer het levendig houden van herinneringen kan dus ook helend werken….
In ieder geval wel bij mama…
Vandaar dat mama ook zo graag over jou denkt en praat…
Iets waar mama vast en zeker niet alleen in is.
Er zullen vast en zeker meerder ouders van een overleden kind zijn die dit ook hebben….
Vandaar ook dat mama tegen de mensen die in hun omgeving te maken hebben met het verlies van een kind… blijf (als je kunt) de naam noemen en de herinneringen levendig houden..
Het kan de ouders van het overleden kind helpen in hun rouwproces….
Zo mama stopt want deze keer id de brief wel weer erg lang geworden…
Lieverd je wordt elke minuut, seconde steeds meer gemist…
Maar vergeten dan doen we je nooit.. en mama zal jou en jou herinneringen nooit op de achtergrond laten zetten….
Heel veel liefs van een mega trotse mama…
**************
Het gedeelde berichtje van 6 jaar geleden:
9 januari 2013
Tja en als je dan 2 kids hebt in huis die met de racebaan willen spelen zit er niks anders op om de baan op te zetten. Met groot succes.
