Woensdag 16 januari 2019

Lieve René*,

Dat het verongelukken niet alleen een leegte en gemis om jou achterlaat ervaart mama elke dag.

Maar nu jij niet meer aanwezig bent meer in onze dagelijkse leven geeft ook een leegte qua gespreksstof voor mama.

Iets wat mama voor de geboorte al moeite mee had.

Het houden van gesprekken heeft mama altijd al een moeilijk ding gevonden.

Het name het hebben over dingen die andere ook interessant vinden.

Maar toen jij geboren was toen had mama voor haar gevoel een ‘genoemde deler’ om ook over te kunnen praten.

Zo kon mama tenminste meepraten in groepen.

Eindelijk had mama iets waardoor ze ’ergens erbij horen’ voelde.

Maar nu jij overleden bent voelt mama er niet meer bij het groepje ‘ouders’ en dat terwijl mama wel ervaringen heeft met het hebben van een eigen kind.

Nu mama dus zonder levende kinderen verder moet behoor je heel zwart-wit gezegd niet meer bij deze groep.

Ook al heb je ruim 9 jaar ervaring met het hebben van een eigen kind.

Hoe hard kan de wereld zijn.

Helaas door diverse omstandigheden heeft mama nu nauwelijks tot geen mensen meer in haar leven die René* hebben gekend om over jou te kunnen praten.

Het delen van de herinneringen wat ook weer de herinneringen levendiger blijven.

Mama heeft de afgelopen jaren mogen ervaren dat het delen van specieke herinneringen of gewoon over jou te praten helend kan werken.

Maar wat als mensen het moeilijk vinden om over een overleden kind te praten?

Tja dan word het lastig voor de ouder.

Want niet alleen ‘zwijg je het overleden kind dood’ waarmee je de ouder eigenlijk allen maar pijn en verdriet mee.

Maar je geeft de ouder ook niet de kans om van de emoties en gevoelens van de herinnering geven, te laten gebruiken als medicijn om het verdriet en de pijn om het gemis te verzachten.

Het wil niet zeggen dat elke ouder het kan om herinneringen te delen maar blijf de naam van het overleden kind wel benoemen.

Want echt, het niet meer noemen van de naam van het overleden kind is net zo pijnlijk als het overlijden van het kind zelf.

Ik ben gelukkig in staat om ondanks deze minder fijne ervaring uiteindelijk toch te blijven doen waar ik mij goed voel.

Ondanks dat ik op deze manier wel veel mensen mee heb weten af te stoten…tot grootst verdriet….

Want zoveel mensen had mama al niet om zich heen….

Daar maar een andere keertje over schrijven….

Lieverd je wordt elke dag nog zo vreselijk veel op vele verschillende fronten  gemist.

Alleen niet meer met zoveel pijn of eigenlijk wel maar deze pijn is al gewoon aan het worden (mama begint er mee te leren leven met deze pijn).

Goed mama gaat nu echt afsluiten.

Tot later Ventje….

Liefs mama.