Vrijdag 8 februari 2019

Lieve René*,

Zoals mama in het vorige berichtje al schreef is er al een tijdje overheen gegaan met schrijven.
Mama heeft zelfs niet eens op je geboortedag geschreven. Niet dat mama jou vergeten heeft. Nee, helemaal niet alleen dit jaar vinden er zoveel dingen plaats qua veranderingen.

De grootste verandering die mam ervaart is het steeds meer gewoon word dat jij niet meer leeft.
Het wordt steeds gewoner dat ook ons leventje nu gewoon weer verder gaat.
Voor papa gaat het al een langere tijd het gewone ritme van voor het ongeluk alweer verder.
Maar mama merkt het steeds meer op dat het leventje wat mama nu leeft steeds gewoner wordt.
Alleen het enige verschil is dat mama nu nog steeds niet het gevoel heeft iets zinvols te doen. Ook kan het delen van haar ervaring met de buitenwereld zinvols zijn. Maar helaas zo voelt het voor mama dus nog steeds niet maar blijf het wel doen…
Nu mama sinds november 2018 een andere begeleidster heeft lijken veel dingen in een stroomversnelling te zitten.
Mijn nieuwe (psychosociale) begeleidster werkt ook meer op mijn gevoelsniveau en dat gaat nu al zijn vruchten afwerpen.

Maar mama merkt ook dat daardoor ook steeds meer ruimte komt om de oude nieuwe draad weer probeer op te pakken.
Het is nog wel steeds erg moeilijk zeker dat mama nog steeds het lege en nutteloze gevoel heeft bij de vele dingen die mama doet.
Maar toch merkt mama ook wat ze nu wel en niet aangenaam vind.

Het opnieuw terug vinden wie mama van nature is krijgt steeds meer vorm. Mama begint steeds vaker tijdens de gesprekken met de begeleidster het te voelen en te ervaren.
Dat voelt goed maar ook schuldig te gelijkertijd. Schuldig naar jou toe want dat is iets waar je mee begonnen bent en het nooit meer zal meemaken….Dat doet mama heel veel verdriet en pijn. Ook hier zal mama mee moeten leren omgaan met deze nieuwe emoties. En langzaam komt er ook daar een omslag in naar het positieve want jij bent degene die dit proces heb opgestart en daar ben ik nog tot op vandaag je erg dankbaar voor.

Maar toch blijft het op de achtergrond die schuld gevoelens van dat jij degenen bent die dit proces heeft opgestart en met jou overlijden het heeft versneld. En dat jij dat nu niet meer mag meemaken…

Ook hier wordt nog heel hard aan gewerkt zodat ook deze draagbaar gaat worden….

Maar wat ook enorm aan het veranderen is de dat blijkbaar mama steeds beter met het verdriet en pijn om het gemis van jou weet om te gaan. Het lijkt steeds vaker en langer draagzaam te zijn… soms wel helemaal niet meer aanwezig.

Jeetje, wat zo’n jaarwisseling allemaal wel niet heeft te weeg gebracht. Daar kijkt mama van op. Maar ook eigenlijk wel beangstigend. Want het bevestigd toch waar mama al sinds het overlijden van jou gevoeld heb en nog steeds voelt. Je bent en wordt steeds meer het jongetje van de foto’s.

Pas wanneer mama gevoelsmatig door iets getriggerd wordt aan de herinneringen van jou dan zou mama het allerliefste het willen vertellen en opnieuw willen herbeleven.
Maar ook dat gebeurt steeds minder vaak. Niet geheel verwonderlijk want mama komt niet meer zoveel buiten de deur. Want ook dat blijft heel lastig want daar komt die andere onprettige kant van de confrontatie. Het zien van anderen met kinderen die het nog wel allemaal kunnen, mogen en moeten zorgen voor die kinderen….Dat is en zal altijd zeer onprettig blijven voelen is mama bang voor.

Nee, vandaar dat mama toch uiteindelijk door de tijd heen steeds minder vaak de deur uitgaat.

Zo ook samen met papa erop uit gaan….pap en mama doen dat nu vele malen minder dan toen jij nog leefde.

Dat is nou één van de mindere kanten van onzichtbare ouder zijn.

Het is geen gemakkelijke opgave het leren om te gaan met deze nieuwe ervaringen als onzichtbare ouder met een stil verdriet en verlangen.

We gaan het zien…..

Het aller-moeilijkste voor mama is gewoonweg nog steeds het toelaten van het weer genieten van het leven. Het voelt voor mama nog steeds een soort van verraad naar jou toe. Alsof wanneer mama geniet van het leven jou daarmee aan de kant zet. Vooral de mooie en fijne geniet momenten van en met jou. En dat is iets wat mama niet respectvol vind na wat jij toen jij nog leefde vooral op haar gevoelsniveau deed met mama. Dat was zó speciaal dat mag en zal nooit mogen afgenomen worden door het nieuwe genieten……
Maar mama weet ook wel dat als mama dit zal vasthouden dat het nooit meer een aangenaam leven zal worden samen met papa. Met eventueel alle gevolgen van dien. Want dan is de kans heel groot dat papa en mama uit elkaar gaan. En dat is net het aller maar ook het allerlaatste wat mama niet wil.
Dit is nou 1 van de vele tweestrijden die mama heeft met derzelf…. En dan moet je keuzes maken en die keuze wil mama eigenlijk niet maken. Kiezen in het verleden blijven toen mama en papa jou hadden of een nieuwe toekomst samen ingaan zonder jou en langzaam steeds meer uit ons dagelijkse leven leven gaat. Wat eigenlijk uiteindelijke van nature gewoon gaat gebeuren.

Nee, mama zou zo graag een ‘gulle middenweg’ willen vinden… maar ergens ergens heel diep in mijn nature aard zegt dat dit een zoektocht is die je nooit zult voltooien. Mama zal toch haar natuurlijke flow moeten gaan vertrouwen volgen en dan zal komt het vanzelf wel goed.

Maar nou net dat laatste dat is iets waar mama dus ook mee aan het werk met der begeleidster….En dat begint nu heel langzaamaan in muizenstapjes vooruitgang te boeken…

Ook al weet mama dat het zijn tijd nodig zal hebben maar toch het duurt mama allemaal veel te lang. Soms zegt mama weleens ‘wou dat ik een computer was dan kon je die zo weer re-setten of zo herstellen dat het allemaal naar behoren werkt en voor iedereen wenselijk is’. Maar helaas mama is geen computer.

Nou mama gaat stoppen want mama begint in een cirkeltje te blijven met der verhaal.

Mama gaat even proberen van de muziek te genieten nu mama nog even alleen is.

Welterusten voor straks Ventje.

Liefs mama