Lieve René*.
Mama weet niet waarom ze de dag begon met een verdrietig gevoel.
Maar mama stond ermee op.
Vanmorgen is mama eerst naar fysio voor de lymfepress geweest.
Helaas het verdrietige gevoel ging niet weg.
Zal het dan al een voorgevoel zijn geweest van de berichtjes die mama bij thuiskomst las?
Velen weten het nog niet maar mama is bezig met het zoeken van een buddy/maatje in de vorm van een hond.
Eerst wilde mama een Duitse Pincher, maar helaas zij. Deze wel heel erg duur in aanschaf althans dat vinden mama en papa.
Toen wezen zoeken naar een mechelse herder zoals Maaike* , helaas zijn deze behoorlijk moeilijk te vinden.
Tja dan verder kijken…..
Papa en mama vinden een kleine (laagbenige) Jack Russel wel heel mooi maar dan wel heel graag in de kleur Black Tan.
Nou het is alsof moeder natuur het ons niet gemakkelijk maakt.
Want ook al worden in deze kleurslag genoeg in geboren maar de meesten blijkbaar met een witten vlek.
En dat willen papa en mama niet.
Vandaag kreeg mama bericht dat van de 5 nestjes opkomst 3 nesten zijn geboren. 1 nest kregen we te horen dat ze allemaal verzegd zijn en laat nou net deze nest zijn waar wel black tan zonder wit teefje aanwezig was. En de andere 2 nestjes zijn ook geen black tan zonder wit.
Dus ja dan kun je wel een beetje voorstellen dat mama verdrietig is……
Was het een voorbode van het bij het opstaan al een verdrietig gevoel te hebben?
Dit zijn nou net die hobbels waar mama nog heel veel moeite mee heeft om ze op te vangen nadat jij bent verongelukt René*.
Het zijn hobbels die iedereen weleens meemaakt ook mama.
Opzich niks mis mee.
Alleen na het verongelukken van jou is het opvangen van dit soort hobbels erg moeilijk.
Het “van je afzetten” of “parkeren” of hoe je het ook noemt lukt zeer moeilijk.
Voor het ongeluk had mama daar minder moeite want dan zocht ze wel weer afleiding of er kwam wel iets wat mama afleidde.
Meestal had die afleiding wel met jou te maken.
Tja en als dan zo’n hobbel voorbij komt dan word je weer bewust dat die afleiding die voor het verongelukken had nu er niet meer is.
Dit is nou één van die confrontaties die mama dus ook meemaakt.
Gelukkig leert mama ook met dit soort confrontaties beter omgaan. Maar gemakkelijk is het zeker niet. Het vergt veel van mama.
De eerste jaren lukte het mama niet om een nieuwe afleiding te zoeken.
Het voelde zo vreselijk verkeerd want met het zoeken van afleiding was mama vreselijk bang dat ik daardoor steeds minder aan jou ging denken en voelen.
En dat kon mama niet toestaan.
Maar ook na verloop van tijd merkte mama dat ook dat niet de oplossing was. Want het steeds minder bewust aan je denken en voelen gebeurt toch wel.
Nu begint mama ook dan het steeds vaker derzelf toe te staan om wat afleiding te zoeken.
En zodoende is het zoeken naar een buddy/maatje in de vorm een hond begonnen.
Mama is nu wel een beetje toe aan wat meer positievere dingen in der leven.
Het klinkt allemaal heel rozekleurig maar zo voelt heet absoluut nog niet. En rozekleurig zal het ook nooit worden want mama is anti roze. 😂😂😂
Maar wat meer positiviteit in mijn leven zal het leven wat mama nog voor de boeg heeft veraangenamen.
De pijn en verdriet om het gemis van jou zal nooit verdwijnen maar mama leert er wel steeds beter mee om te gaan.
Nou dat is het weer even voor vandaag.
Liefs mama. ✨💙🥰💙✨
