Lieve René*.
Het is vandaag 1655 dagen geleden dat je bent heen gegaan. 😔
Mama haar grootste angst vanaf het moment dat mama bij je op het ziekenhuis-bed lag is dat je qua doen en laten op de achtergrond gaat komen. En de herinneringen zijn wanneer men je er aan herinnert.
Zelfs het bezoeken van je graf wordt steeds minder en zo ook het branden van de kaarsen.
Vele (bijna alles) wat maar met jou te maken had verwaterd steeds meer.
Het wordt steeds gewoner om niet meer aan jou te denken, het wordt weer steeds gewoner met ”de manier van denken” zoals mama ook al last van had toen jij nog leefde.
Steeds meer raakt het verlies en verdriet als “iets gewoons” verweven in het dagelijkse gebeuren.
Wat in mama haar geval wat al in haar eigen rugzak zat voordat jij verongelukte nu ook steeds meer op de voorgrond komt.
En dat is niet echt gemakkelijk.
Want hoe kun je zoiets laten gebeuren?
Zeker wanneer jij voor mama meer dan een kind alleen betekent?
Tja het gebeurt……….bijna geheel natuurlijk…..
Hoe hard mama ook heeft gevochten om het niet te laten gebeuren, het gebeurt toch……..
Je gaat een andere manier van aanwezigheid krijgen nml in herinneringen.
En dat is wat mama niet wilde accepteren ook al wist mama dat het toch ging gebeuren…
Het is nog steeds confronterend voor mama wanneer mama steeds vaker opmerkt dat het al gewoon is dat je niet meer leeft.
Voor mama bijna net zo vergelijkbaar als met Maaike (onze hond die in 2010 is overleden) die we ook alleen nog herinneren wanneer we eraan worden herinnert.
En dat is niet wat jij heb verdiend…vind mama…
Vergeten zullen we je nooit doen.
Maar elk kind verdiend om genoemd te blijven worden.
Ook overleden kinderen…..
Nou mama stopt maar want tis weer een lang verhaal geworden.
Lieverd je wordt lijfelijk nog steeds enorm gemist.
Maar ben mega trots op de tijd die we met jou hebben mogen beleven…
Liefs mama. ✨💙🥰💙✨