Lieve René*.
Wat voelt mama zich verschrikkelijk.
Voelt moe, uitgeput, leeg, gedemotiveerd, verdrietig en zou het allerliefste nu in bed onder de warme donkere dekens willen kruipen en slapen en wakker worden en hopen dat het een hele lange nare nachtmerrie was.
Maar helaas het is de keiharde dagelijkse werkelijkheid.
Het begon vanmorgen vroeg al toen de buurvrouw naar haar werk wilde en de auto liet draaien. Na een uur maar even polshoogte genomen. Ze was uit de auto met een draaiende motor gestapt en is toen de centrale vergrendeling op een of andere manier geactiveerd en alle deuren gingen op slot. Vandaar dat de motor bleef draaien.
Dus werd mama al niet echt lekker wakker. Ook was het gevoel van wat er gisteren was gebeurt met dat vernielde muurtje nog niet helemaal weg.
En dan het berichtje over die schietpartij in Utrechter andere berichtjes die mama nog kreeg nav een zoektocht naar een puppy.
Nee het waren even te veel aan obstakels die overwonnen moest worden…
Iets teveel negatieve lading voor vandaag.
En dan probeer je iets positiefs te zoeken maar dan denkt mama aan hoe mama in deze situatie terecht is gekomen.
En dat je dan weer opnieuw beseft hoe belangrijk jij voor mama was en nog steeds bent.
Wat mis ik op dit soort momenten die blik in jou ogen, je aanwezigheid…in welke vorm dan ook….
Jij was die afleiding die mama weer wist te motiveren om door te gaan..
“God, wat mist mama jou nu vreselijk en wat wens mama het maar een nare droom is”.
Liefs mama.
