Lieve René*,
Het is vandaag buiten een miezerige dag.
De sneeuw van gisteren is inmiddels al zo goed als verdwenen.
Zoals het weer buiten is zo voelt mama zich ook.
Van binnen miezert het ook van tranen, tranen van verdriet.
Verdriet om het gemis van jou.
De afgelopen dagen voelde mama zich ook weer behoorlijk leeg, niet vooruit te branden maar ook behoorlijk weer gefrustreerd/boos.
Een bekend gevoel, gevoel van voor het ongeluk.
Het is weer die rugzak van mama.
Het zijn weer die symptomen van Bordeline die opspelen.
Jammer genoeg lukt het ook deze keer het niet op te vangen met afleiding.
Afleiding zoeken is voor mama nog steeds heel erg moeilijk.
Het worden geconfronteerd met de buitenwereld.
Het zien van ouders die wel hun kinderen nog hebben en door mogen gaan, is voor mama best nog wel moeilijk en daar overheen stappen word steeds lastiger.
Deze drempel wordt heel heel langzaamaan steeds hoger om er overheen te stappen.
Maar het ook geconfronteerd te worden dat je juist afleiding zoekt om maar niet aan die symptomen van de Bordeline te denken en voelen is ook heftig.
“Maar wat zijn nou die symptomen van een Bordeliner ?” hoor ik je bijna denken.
Mama heeft foto’s bij gedaan waar het in uit gelegd wordt.
Het hebben van Bordeline is geen gemakkelijk leven laat staan voor papa en andere mensen.
Mama heeft dit toen jij nog leefde dit aardig goed weten te verbloemen door het toneelspel wat mama deed.
Maar jammer genoeg was mama niet altijd van bewust dat door haar sterke toneelrol het mama ook erg lastig maakte voor zowel papa, andere mensen en voor mama zelf.
Mama heeft door de vele teleurstelling uiteindelijk de lat zo extreem hoog gelegd dat het voor mama niet meer te doen was.
Dit ontdekten mama samen met haar mental coach net voordat jij verongelukte.
En dan kom jij ineens plots te verongelukken wat nog eens een onmenselijke verdriet en pijn erbij kwam.
En dan komt mama ook nog eens achter hoe ze op dat moment in het leven staat met nauwelijks tot geen eigen sociaal netwerk heeft weten op te bouwen.
Nu ruim 4 jaar verder merkt mama dat de afgelopen weken steeds meer minder lang last heeft van het onmenselijke verdriet en pijn om het gemis van jou.
Is dat een vorm van overleven of is het dat mama met dit onmenselijke verdriet en pijn weet om te gaan.
Mama weet het gewoon even niet meer…….
Het verlamt mama en mama slaapt de laatste tijd ook weer erg veel. Maar tijdens het slapen droomt mama heel levensecht en zijn het zeer onrustige dromen. En zodra mama wakker wordt ( meerdere malen per nacht) dan weet mama niet eens waar ze over heeft gedroomd. Alleen het nare onrustige gevoel blijft hangen.
Om papa niet te storen in zijn slaap gaat mama met regelmaat naar de bank (lees kastelenbank ter grootte van een bed) in de voorkamer waar jij ook heb gelegen.
Want het opnieuw in slaap komen in bed bij papa is heel erg lastig omdat mama vaak dan ligt te woelen in beden papa dus niet wakker wil maken met al dat gewoel.
Vandaar dat mama naar de voorkamer gaat om toch wat te slapen.
Nee, het hebben van ADHD & Bordeline en de daarbij behorende opgelopen ervaringen in combinatie met het verlies van een kind is absoluut geen gemakkelijke opgave om verder door te gaan met leven.
Zeker wanneer je gevoelsmatig geen echte doel (zoals jij René* dat was voor mama) meer hebt om voor te gaan.
Het enige doel is nu dat papa en mama graag samen verder door het leven willen gaan het zo aangenaam mogelijk samen oud proberen te worden.
Geen gemakkelijke opgave maar we doen ons best….
Zo zie je maar weer Ventje hoe belangrijk je voor mama was en eigenlijk nog steeds bent.
Nou dat was het voor deze keer weer.
Tot een volgende keer….
Liefs mama.
Veel sterkte
Lieve Jolanda