Lieve René*,
Het begon vandaag met een fijne sessie met de mental coach.
We hebben over van alles en nog wat gehad waaronder de beurs die mama afgelopen zondag in Bemmel namens ‘René* geeft heeft gestaan.
Het was een mooie beurs die ook goed bezocht werd door vele bezoekers.
Mama heeft daar vele zelfgemaakte ster-waxinelichtjes mogen uitdelen.
Ook heeft mama vele mooie maar ook diepgaande gesprekken gehad.
Het heeft mama heel veel goeds gedaan.
Tevens was het ook meteen een mooie oefen plek voor het opnieuw onder de mensen zijn en proberen niet al te veel in mijn oude overlevingsmechanisme te schieten.
Ook met de mental coach gehad over het verschil tussen mama en papa wat betreft over het grote verschil in rouwproces.
En dat nog weleens botst met elkaar.
Papa praat liever niet over alles rondom de dood en mama juist wel.
Het praten hierover vind papa vervelend en pijnlijk.
Dus dat soort gespreksonderwerpen ontwijkt papa liever. En gaat liever gewoon verder door met het leven.
En mama praat juist graag over jou juist omdat jij het verdient om genoemd te blijven worden.
juist omdat jij voor mama heel veel hebt betekent en gedaan en het eigenlijk nog steeds doet.
Dat is de reden waarom mama voor een paar weken heb gereageerd naar aanleiding van een oproep op de mailgroep van stichting Lieve Engeltjes.
Een interview voor een artikel in het tijdschrift van Mijn Geheim.
Vandaag ligt de nieuwe Mijn Geheim met het interview van mama.
Mama is best wel trots dat ze het heeft gedaan ondanks het pittige onderwerp.
Met het delen van mama haar verhaal over wat het is om een kind te moeten verliezen die meer betekent dan een kind alleen, hoopt mama andere lotgenoten steun, troost, her-& erkenning te geven in hun rouwproces.
Verder is ook een doel om het praten over je overleden kind wanneer het ter sprake komt eigenlijk net zo gewoon mag/moet zijn als je over je levende kind praat.
Het geeft mij kracht en energie om eventjes weer verder te kunnen waardoor het in mama haar geval het helt met haar rouwproces. Het praten over de herinneringen van jou roept fijne en positieve gevoelens op en dat geeft eventjes een boost of wat mama ook weleens beschrijft: “het verzacht de pijn en verdriet”. Al is het maar voor even.
Dus toen mama vanmiddag de envelop uit de brievenbus haalde was mama even een beetje in de zwevende hemel.
Jammer genoeg duurde dat maar voor korte duur na een zeer vervelend telefoontje van PsyQ waar mama na ruim 11 weken wachten op een afspraak een afspraak kreeg en vandaag te horen kreeg dat ze toch mij niet kunnen helpen omdat ze niet van de zorgverzekeraar alleen een diagnose mogen geven zonder behandeling.
Al heeft mama een GGZ diagnose maar deze is “verouderd” en er verder geen rechtsgeldige aantoonbare psychische schade is na het overlijden van René*, zou mama geen recht hebben op een schadevergoeding. Hoe wreed kan de bureaucratie zijn?
Je hebt schade maar je moet op allerlei fronten voor vechten om daar waar je recht op hebt.
Iets wat mama eigenlijk niet erbij kan hebben juist omdat het voor een “gezond” iemand al veel energie vergt. En die energie heb ik nog steeds niet.
Het voelt alsof men je op deze manier probeert te stoppen met het halen van je waar je recht op hebt. En dat ze dan niet hoeven uit te betalen…
En zo eindigt de dag met een flinke domper waar mama behoorlijk door van de kaart is geraakt en het alle beetjes positieve boost van het interview en de reactie van mensen, heeft verbruikt….
Maar goed mama vecht ervoor om niet zomaar even aan de kant gezet te worden.
Ook deze keer zullen mama en papa er ons wel weer doorheen slaan.
Nou dat was een dag met vele omslagen qua uiteenlopende emoties.
En dan mist mama jou best wel even.
Denk dan aan hoe jij mama weer wist op te beuren met je knuffels, kusjes en liefdevolle woorden.
En hoop op den duur op deze manier die fijne warme gevoelens weer te mogen ervaren in mijn gedachten.
Nou dit is het voor deze keer.
Veel liefs van een troste mama.
